Jedno z najważniejszych świadectw losu więźni贸w i ofiar obozu Auschwitz-Birkenau i jednocześnie jedna z pierwszych literackich relacji z piekła na ziemi.
"Na ściany, podłogi, cegły padła tu krew i opowiada o ludziach, kt贸rzy tu ginęli. Zostali tam, gdzie polała się ich krew. To nic, że ściany p贸źniej zabielono wapnem. Te ściany są nadal czerwone."
Seweryna Szmaglewska po aresztowaniu przez gestapo spędziła dwa i p贸ł roku w obozie Auschwitz-Birkenau, gdzie doświadczyła wyczerpującej pracy fizycznej i kilku ciężkich chor贸b. Gdy w styczniu 1945 r. więźni贸w obozu pognano w marszu śmierci, udało jej się uciec. Od pierwszych dni wolności przystąpiła do opisania tego, co niewyobrażalne. Tak w ciągu kilku miesięcy powstał pierwszy dokument o nazistowskiej machinie zagłady. Książka ukazała się przed końcem 1945 roku.
Wydanie zawiera niepublikowane listy z obozu, rysunki Seweryny Szmaglewskiej tworzone w trakcie pisania oraz fragmenty najważniejszych recenzji oraz wypowiedzi samej autorki o książce.
UWAGI:
Tekst cz臋艣ciowo w przek艂adzie z j臋zyka niemieckiego. Oznaczenia odpowiedzialno艣ci: Seweryna Szmaglewska ; [redaktor wydania Micha艂 Nalewski ; [>>] t艂umaczenie list贸w z j臋zyka niemieckiego Maciej 艁ysakowski].
DOST臉PNO艢膯:
Dost臋pny jest 1 egzemplarz. Pozycj臋 mo偶na wypo偶yczy膰 na 30 dni
Literackie świadectwo z prcesu największych zbrodniarzy Trzeciej Rzeszy.
Wydanie zawiera fragmenty najważniejszych recenzji o książce oraz pełen tekst zeznania autorki złożony w procesie w Norymberdze.
"Jak m贸wić? Jak przekazać fetor umierania, smr贸d nędzy, obrzydliwość durchfallu płynącego po nogach? Jak opowiedzieć, iloma odmianami śmierci osiągnięto niewiarygodną liczbę zamordowanych w jednym obozie? Co to znaczy tłum więźni贸w? To nierealne."
W trakcie procesu norymberskiego Seweryna Szmaglewska, autorka książki Dymy nad Birkenau, zostaje wezwana by złożyć zeznanie przed Międzynarodowym Trybunałem. Z Polski było tylko dwoje świadk贸w. Ona jedna miała przedstawić prawdę o Auschwitz-Birkenau. Opowiedzieć to, co nieopowiadalne do dziś. Po to, by oskarżyć zbrodniarzy, kt贸rzy za wszelką cenę pr贸bowali udowodnić swoją niewinność, i walczyć o sprawiedliwość w miejscu, kt贸re nie chciało już rozliczać przeszłości.
W styczniu 1945 roku hitlerowcy na wieść o zbliżającej się armii radzieckiej zaczęli zacierać ślady swojej zbrodni i ewakuowali więźni贸w Oświęcimia. Tysiące schorowanych i wygłodniałych ludzi pognano w marszu śmierci na zach贸d. Wiadomość o klęsce Niemc贸w rodzi bunt. Trzem więźniarkom udaje się uciec. Po latach Oświęcimia muszą znaleźć siłę do walki o swą wolność, o swoje życie.
